Je hoort vakbonden altijd over het hebben van een vast contract als ware dat de heilige graal in dienstverbanden. Nu met de nieuwe wet WAB komt het veel werkgevers als een duivels dilemma voor of zij nu wel of geen vaste contracten willen. Indien niet, valt er een stijging in de sociale afdrachten te verwachten die er niet om liegt. Doen ze het wel, heb je als je van iemand af wilt een berg administratieve lasten en zaken die je dit bijna onmogelijk maken als de werknemer niet mee werkt.

Voor een werknemer zou een “vast” contract zekerheid met zich mee brengen. Maar als de corona tijd iets geleerd heeft, is dat vast niet en nooit gegarandeerd kan worden. Als het water aan de lippen dreigt te gaan staan, moet een werkgever over gaan tot ontslag. Ja, het kost wat, maar het resultaat is hetzelfde. Iemand verlies, terecht of onterecht een baan en dus inkomsten.

Gelukkig is er dan transitie vergoeding. Maar zelfs na twee jaar arbeid is deze vergoeding een pleistertje op een grote wond.

Wat is het dan dat mensen zoveel waarde hechten aan een vast contract. De zekerheid is er niet of men moet denken dat bij zwaar weer zij niet in de 1ste of zelfs 2de ronde zitten die eruit moet. Maar als er dan een 3de ronde komt, wat betekent het dan, een vast contract.

Ik voorzie een leven na corona die niet meer lijkt op wat we gewend waren of kenden. Een wereld waarin het #nieuwenormaal afwijkt van de wereld tot 15 maart 2020. Een wereld waarin onzekerheid over van alles rond waart. Waar een leven abrupt kan worden afgebroken, waar toekomstplannen niets meer zijn dan luchtkastelen, waar vakantiehuisjes in het buitenland ineens onbereikbaar zijn, waarin we als Remi alleen in een kantoor werken en met beeld contact onderhouden.

Wat is dan nog de waarde van VAST?